Video Impact paspoortfraude

• Download in WEBM formaat WEBM | 90.8 MB
• Download in MP4 HD formaat MP4 HD | 167.7 MB

Max: Welkom iedereen!

Je luistert naar de Samen Scherp podcast van RvIG.

Mijn naam is Max.

Vandaag hebben we in de studio te gast Sandra.

Sandra is zo moedig om haar verhaal met ons te delen.

Sandra werkt bij Burgerzaken en zij heeft doorleefd wat de impact is van

paspoortfraude in haar team.

Zoals gezegd, dit heb jij van dichtbij meegemaakt.

Kun je ons kort vertellen wat jouw rol was binnen het team en waarom je

deelneemt aan onze podcast?

Sandra: Zeker! Dank je wel Max.

Ik werk dus inderdaad bij Burgerzaken en ik ben leidinggevende van een team dat

verantwoordelijk is voor de aanvraag, het verstrekken en de uitgifte van

paspoorten en identiteitskaarten.

Mijn medewerkers vervullen daarin een essentile poortwachtersrol.

En in mijn team is inderdaad iemand, ja, kwetsbaar gebleken en betrokken

geraakt bij paspoortfraude.

Max: Dat is best schrikken lijkt mij.

Sandra: Ja, absoluut.

En ik besefte me eigenlijk vooral dat we als leidinggevende professionals ook echt

met elkaar in gesprek moeten over die kwetsbare positie van onze medewerkers.

Kijk, voor criminelen is een paspoort een gewild document.

Daar gaan zij ver in, heel ver.

En ja, als ik naar mezelf kijk, ja, misschien was ik wel naef, maar ik

dacht het gaat ons gewoon nooit overkomen.

Ja, nou ja, nu weet ik het kan dus iedereen gebeuren.

En daarom wil ik er ook aandacht voor vragen.

Ik hoop dat het ogen opent.

Max: Ja, nou, heel dapper dat je daar zo eerlijk voor uitkomt.

Je geeft aan dat een medewerker in jouw team dus betrokken is

geweest bij paspoortfraude.

Hoe kom je daarachter?

Sandra: Ik werd gebeld door de directeur of ik direct naar zijn kamer wilde komen.

En eenmaal daar vertelde hij me dat er een vermoeden was

dat een medewerker uit mijn team paspoortfraude had gepleegd.

Max: Nou dat is nogal wat om te moeten horen dat het iemand uit jouw eigen team is geweest.

Ja, dat lijkt me heel, dat lijkt me heel moeilijk.

Wat ging er toen door je heen?

Nee, wat gebeurde er? Laat ik dat vragen.

Sandra: Ja, wat gebeurde er?

Nou, niet zoveel.

Want hij kon en mocht verder niks zeggen.

Dus ik stond eigenlijk daarna meteen weer buiten, zonder te weten om wie het ging

of wat er was gebeurd, wanneer het gebeurd was.

Ik wist dus eigenlijk nog steeds niet zoveel.

Max: Nee. Nou, zo'n bericht dat

Dat komt natuurlijk binnen als een mokerslag bij het team en bij jou.

Wat ging er toen door je heen?

Sandra: Nou, in eerste instantie geloofde ik het gewoon niet.

Ik kon, ik kon me daar niks bij voorstellen.

Niet dat dat gewoon gebeurd was.

Ja jeetje, er gaat van. Ja er gaat van alles door je hoofd.

Ten eerste natuurlijk wie heeft het gedaan?

Ik ging ook met andere ogen naar mijn medewerkers kijken, dat

voelde heel vervelend.

En ik vroeg me natuurlijk af:

Hoe is die medewerker zo onder druk gezet

dat hij of zij kon frauderen met zo'n belangrijk document als een paspoort?

En ik dacht ja, waarom heb ik zelf niks gemerkt?

Dus ik voelde me ook wel schuldig dat ik daar niks in had kunnen betekenen.

Max: Ja, ik snap dat op zo'n moment heel veel vragen op je afkomen en, nou ja, dat je

misschien zelfs aan jezelf gaat twijfelen.

Wat doet zoiets met het vertrouwen?

Sandra: Ja, goeie vraag.

Nou, vooral het vertrouwen in elkaar, daar ging echt een streep doorheen.

Dat was gewoon voorbij.

Dat hoorde en zag ik ook echt bij iedereen.

In het verleden vertrouwden we gewoon echt blind op elkaar.

Maar na dat ene bericht van de directeur op de afdeling, dan was dat

gewoon in n keer anders.

Medewerkers voelden zich ook bedrogen.

Ze geloofden het ook niet.

Ja, ik had daar als leidinggevende gewoon heel weinig invloed op.

En dat voelde heel machteloos.

Max: En wat deed de directie?

Sandra: Niet heel veel.

Ik bedoel, de schrik zat er natuurlijk goed in en het enige wat zij konden doen

was strikte regels opleggen.

Dus het naleven van alle processen, alle procedures, extra controles,

een extra paar ogen.

Ja, we moesten er eigenlijk alles aan doen om herhaling te voorkomen.

Max: Ja, ja dat lijkt me een hele ingewikkelde situatie.

Er zijn natuurlijk heel veel emoties op zo'n moment.

Dan komt er bij dat er extra toezicht is op het proces en het

het onderzoek wat dan nog loopt.

Wat doet dat dan met je medewerkers?

Hoe reageerden die daarop?

Sandra: Nou, vooral de seniors.

Echt, de mensen die lang meedraaien, die voelden vooral door die regels veel

wantrouwen en een inperking van hun vrijheid.

Ze vonden ook dat hun verantwoordelijkheid werd afgepakt.

Ze voelden zich ook niet begrepen.

Ze kregen bijvoorbeeld geen toegang meer tot de kluis.

Ja, dat soort dingen. En een aantal van hen is ook echt wel stevig aan de

tand gevoeld tijdens het onderzoek.

Max: Heftig!

Ben jij zelf ook nog verhoord in deze zaak?

Sandra: Ja, ja, ja. Door de Rijksrecherche inderdaad.

Max: En hoe was dat?

Sandra: Nou heel onprettig.

Dat vooral.

Ja, je bent gewoon eigenlijk constant

bang om iets verkeerds te zeggen.

Ze stellen echt wel pittige vragen en

daardoor ga je gewoon afvragen of zij

jou ineens ook als medeverdachte zien.

En kijk, ik weet van mezelf natuurlijk dat ik niks gedaan heb, maar ja, je gaat gewoon

aan alles twijfelen in zo'n situatie.

Max: Ja, nou daar, daar moet je emotioneel zelf dan al helemaal mee dealen.

Hoe ga je dan ook nog om met de emoties van je medewerkers?

Sandra: Dat was best wel ingewikkeld.

Ik wist namelijk zelf ook niks.

En dat gebrek aan informatie gaf echt veel onrust en spanning op de afdeling.

Ik had alleen een standaard antwoord wat ik kon blijven herhalen.

En ja, alle puzzelstukjes aan informatie

die hoorde en las ik zelf,

net als mijn medewerkers in de media.

Max: In de media?

Sandra: Ja.

Max: Nou ja, hoe was dat?

Dan sta je eigenlijk altijd 1-0 achter.

Sandra: Nou, het was ook vaak nog onaangekondigd, dus wij wisten niet als er

nieuwe informatie verscheen.

Daardoor kwamen sommige dingen ook echt wel harder binnen.

En ja, het enige wat ik daarmee kon doen was begrip tonen en vragen

hoe gaat het met je?

Max: Ja.

Sandra: Nou ja, ik merkte wel dat dat wel erkenning gaf.

Max: Ja, dus puur erkenning geven, een stukje empathie.

Sandra: Ja, precies.

Max: Ja, ik hoor van je terug dat je op zo'n moment geen grip meer hebt op de situatie.

Als je nu terugkijkt naar die tijd, was er iets wat je had kunnen doen om

om wel invloed te hebben op de situatie?

Sandra: Nou, er liep ook een eigen onderzoek en enkele teamleden waren daarbij

betrokken bij die uitvoering daarvan.

En, nou ja, zij wisten daardoor natuurlijk meer, maar ze konden en mochten daar niks

over zeggen, dat gaf natuurlijk scheve ogen.

Dus ik zou een volgende keer, zou ik bij een eerste signaal meteen op zoek gaan

naar iemand van buiten het team om dat onderzoek te doen.

Max: Ja.

Was er berhaupt iets wat je meer had kunnen doen?

Sandra: Dat is natuurlijk altijd lastig omdat je dan in de situatie zit.

Maar als ik nu terugkijk, dan zou ik ook echt de impact van de maatregelen vanuit

het perspectief van mijn medewerkers willen bekijken.

Max: En heb je daar gedachten over?

Sandra: Nou, kijk, je wil natuurlijk geen onwerkbare afspraken bij ze neerleggen en

het liefst stel je maatregelen samen met je medewerkers op.

Dat helpt natuurlijk bij het creren van draagvlak en het wekt

gewoon meer vertrouwen.

Max: En hoe gaat het dan nu met je team?

Sandra: Hoe gaat het nu?

Nou, ik bouw met mijn team aan een basis

waar de mens centraal staat, want het

werk vraagt gewoon echt heel veel.

Helaas wordt het nog te vaak onderschat door het management.

Dus wat ik zelf doe is dat ik eigenlijk altijd weet, of probeer te weten

natuurlijk, wat er op persoonlijk vlak speelt bij mijn medewerkers.

Ik wil gewoon dat ze zich vertrouwd voelen, dat ze elkaar ook aanspreken.

Ja, dat ze zich ook kwetsbaar durven op te stellen,

probeer ik zelf ook zo goed mogelijk te doen, ik moet daarin

natuurlijk een voorbeeld geven.

Ja, en zo blijf ik me gewoon inzetten voor een veilige werkomgeving.

Max: Sandra, jij en je team hebben samen ontzettend veel meegemaakt.

Ik hoop van harte dat jullie elkaars vertrouwen weer herwinnen en ik wens

je heel veel sterkte samen met je team.

Ik wil je natuurlijk ook bedanken voor je eerlijkheid en je openheid en dat je

je verhaal met ons hebt willen delen.

Voor ons zit de tijd er nu op.

Voor eenieder die hier graag nog wat over terug wil lezen, die wil ik graag

doorverwijzen naar de website:

rvig.nl/samenscherp

En dan nogmaals ontzettend bedankt Sandra voor je tijd en je verhaal.

Sandra: Graag gedaan!